Pitanje (ne)odgovornosti

Za postojanje kolektivne odgovornosti potrebna su  dva uslova: kao prvo, moram sebe smatrati odgovornom za nešto što nisam učinila i, kao drugo, razlog za moju odgovornost mora biti to što sam dio grupe (kolektiva) koja se ne može raspustiti mojim voljnim činom... Ova odgovornost  je uvek politička, bilo da se javlja u starijoj formi, koja podrazumijeva da čitava zajednica preuzima na sebe odgovornost za sve što su njeni članovi učinili, ili da zajednica sebe smatra odgovornom za ono što je učinjeno u njeno ime...Ovu političku i striktno kolektivnu odgovornost možemo da izbjegnemo samo ako napustimo zajednicu. Hana Arent

Ideolog DPSa, politički direktor, S. Marović  je napustio DPS i  svojim činom je jasno stavio do znanja  javnosti da ubuduće neće snositi odgovornot za ono što radi DPS. To je domet njegove ostavke .  Pitanje je gdje je kolektivna odgovornost svih članova DPSa u odnosu na ono što je njihov ideolog radio godinama u njihovo ime ? Sigurno je da ono što je u kontinuitetu radio (sudskim presudama potvrđeno) radio je u ime kolektiva kome je pripadao. Da to nije tako tj da se sa tim nisu slagali članovi/ce njegove partije postojala su dva načina da izbjegnu kolektivnu odgovornost to je da njega isključe iz partije ili da se sami isključe. Na kraju, uradio je to  „samožrtvujućim“ činom ideolog kako bi njegova ideologija: manipulacije, krađe i korupcije preživjela.

                                                                                                  30.maj 2016.

Međunarodni dan bijelih traka je nastao iz potrebe za borbom protiv negiranja zločina i za obilježavanjem stradanja civilnih žrtava rata, prije svega u Prijedoru, ali i šire.

31. 05. 2016.  se navršavaju 24 godine  od  kada su srpske vlasti u Prijedoru naredile Bošnjacima i Hrvatima da kuće obilježe bijelim čaršafima i da na javnim mjestima nose bijele trake na rukavima. Potom su uslijedila istrebljenja, ubistva i progoni. Naredbu  je  izdao  „Krizni štab opšine Prijedor“. Predsjednik štaba, Milomir Stakić osuđen je u Haškom tribunalu na 40 godina zatvora. Prema zvaničnim podacima udruženja žrtava, u Prijedoru je ubijeno ukupno 3.173 civila, dok je 31.000 muškaraca, žena i dece bilo zatočeno u logorima u okolini Prijedora. Muškarci su uglavnom mučeni i ubijani u logorima Keraterm i Omarska, a žene u logoru Trnopolje. O zločinima se i danas ćuti, zabranjuju se komemoracije i krivično gone aktivisti udruženja koja okupljaju žrtve. 

Ukazujemo na kontinuitet negiranja zločina, na sve prisutniju rehabilitaciju ratnih zločinaca  iz II sv rata, na slavljenje ratnih zločinaca iz rata devedesetih u zemljama regiona. Upozoravamo na sve prisutniji fašizam u Evropi vidljiv kroz odnos prema izbjeglicama sa ratnih područja. Prvi znaci su obično »nevidljivi« a kad postanu svima vidljivi zločini su teško zaustavljivi. 

Ovom sopštenjem podsjećamo  na sve  civilne žrtave rata i suprostavljamo se svakom obliku  etničkog nasilja, genocidu  kao i isključivanju različitih.

Aktivistkinje ANIME

Nastavak procesa Ženskog suda – proces feminističke etike brige i solidarnosti u Banji Koviljači od 27.do 29. maja 2016.